Κάποτε υπήρχε μια φτωχογειτονιά
που σχεδόν όλοι οι κάτοικοί της δούλευαν σε ραφτάδικα το ίδιο και τα παιδιά.
Μόνο ένα ζούσε σε μια πλούσια οικογένεια και δεν χρειαζόταν να δουλεύει
καθόλου.
Το παιδί κορόιδευε τους κατοίκους
της φτωχογειτονιάς και συνέχεια περηφανευόταν για τα πλούτη του λέγοντας τους:
- Αχ! Πόσο άτυχοι είστε που δουλεύετε σε αυτά τα παλιοραφτάδικα και μετά βίας
μπορείτε να αγοράζετε φαγητό, σας λυπάμαι μα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι πλούσιοι
XA! XA! XA!
Έτσι λοιπόν περνούσε ο καιρός με
το παιδί να κοροϊδεύει και να κοροϊδεύει.
Ώσπου μια μέρα που καθόταν στο
σπίτι του και καθάριζε τα δόντια του από την πίτσα που είχε φάει με μια
οδοντογλυφίδα, ανοίγει απότομα η πόρτα και μπαίνουν μέσα δύο άσχημοι ληστές.
Είχαν και οι δύο τους κοφτερά
νύχια, ανακατεμένα μαλλιά, δύο σκισμένες μπλούζες και σκονισμένα παντελόνια.
Όταν τους είδε το παιδί τρόμαξε
πάρα πολύ και όπως ήταν πανικόβλητο τους πέταξε έναν συνδετήρα τον οποίο βρήκε
μπροστά του. Οι ληστές γέλασαν. Ύστερα όταν μπόρεσε να σκεφτεί πιο καλά τους
πέταξε μια πινέζα, μα τίποτα, μόνο τους γρατζούνισε λίγο. Αφού είδε ότι δεν
μπορούσε να κάνει τίποτα άρχισε να τρέχει.
Οι ληστές δεν του έδωσαν σημασία,
έκλεψαν μέχρι και το τελευταίο πράγμα που είχε το σπίτι και έφυγαν.
Μετά την ληστεία το αγόρι έχασε
όλα του τα πλούτη και αναγκάστηκε να γίνει και αυτό ένα ραφτόπουλο.
Από τότε όλοι πια στην
φτωχογειτονιά ήταν ίσοι.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΥΤΣΟΒΑΣΙΛΗΣ
Αγαπημένε μας Χρήστο, ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ!!!