Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ODEON "ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ" (12-1-2012)


   Την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012 ,πήγαμε την τρίτη μας εκδρομή. Μπήκαμε μέσα στο πούλμαν με τις τσάντες μας στους ώμους. Σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει στον κινηματογράφο. Μας καλωσόρισαν με ευγενικό τρόπο .Αφού μπήκαμε μέσα είχε τέσσερα διαφορετικά επίπεδα. Το πρώτο ήτανε απλό, μας μιλούσε για τα ζώα." Βγήκαμε χαρούμενοι από τη πρώτη αίθουσα.
      Μπήκαμε στην δεύτερη αίθουσα. Η κυρία μας  μάς είπε να αφήσουμε τα πράγματά μας στις μπλε καρέκλες και εμείς έπρεπε να κάτσουμε στις κόκκινες καρέκλες, που κουνιόντουσαν. Εκτός αυτού έβγαζαν νερό. Μόλις αρχίσαμε  «μπήκαμε» μέσα σε ένα υποβρύχιοοοοοο!!! Στο τέλος της δεύτερης αίθουσας βγήκαμε και πάλι χαρούμενοι!!!
       Μόλις μπήκαμε στην τρίτη αίθουσα ,μία κυρία μας είπε ,να φορέσουμε γυαλιά  γιατί θα βλέπαμε 3D. Πρώτη φορά είδαμε 3D με όλη την τάξη. Ήτανε φανταστικά, όλα τα πράγματα ερχόντουσαν μπροστά στο πρόσωπό μας!!!Βγήκαμε όλοι ενθουσιασμένοι  και με γελαστά πρόσωπα.
     Έπειτα  μπήκαμε στην τέταρτη αίθουσα, εκεί μας έδωσαν ένα κομπιουτεράκι. Μας είπαν, να θυμόμαστε τον αριθμό που έδειχνε. Στο τέλος του παιχνιδιού-διαγωνισμού  νικήσαμε το Σχολείο της Αθήνας που διαγωνίζονταν μαζί μας στην αίθουσα. Όλο το  8ο Δημοτικό Σχολείο Πετρούπολης ήτανε πολύ χαρούμενο!!!! Οι πρώτοι των πρώτων ήταν η ομάδα που την αποτελούσαν : ο Σταύρος, ο  Γιάννης  Κ., ο Χρήστος   και  η Νάσια!!!!
        Μπήκαμε μέσα στο πούλμαν και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το  για το Σχολείο.

ΑΝΝΑ ΒΛΑΧΟΥ -ΕΥΘΥΜΗΣ ΖΑΤΣΟΣ- ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΟΤΟΛΟΥ





Αναρτήθηκε από στις

1 σχόλιο:

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ...



Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θεμέλια βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

Η ιστορία είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλους αυτούς που σώζουν "αστερίες"!!!

Μια μέρα, ένας άνθρωπος περπατούσε στην ακρογιαλιά.
Την προηγούμενη νύχτα είχε προηγηθεί σφοδρή θαλασσοταραχή και η φουσκοθαλασσιά είχε ξεβράσει στην ακτή εκατοντάδες αστερίες.
Κάποια στιγμή είδε ένα παιδί να σκύβει στην άμμο, να σηκώνει κάτι και πολύ απαλά να το πετά μέσα στην θάλασσα.
Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου να πλησιάσει κοντά.
Τότε διαπίστωσε ότι το παιδί μάζευε τους αστερίες και τους ξαναπετούσε στη θάλασσα. Καθώς το παιδί ήταν αφοσιωμένο στο έργο του και δεν τον είχε αντιληφθεί, ο άνθρωπος στάθηκε και το παρατηρούσε για πολλή ώρα .
Ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και η έκφραση του προσώπου του ήταν σφιγμένη από την προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπός μας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του και του φώναξε:

“Καλημέρα! Τι κάνεις εδώ;”


Το παιδί, σταμάτησε για μια στιγμή, κοίταξε τον άνδρα και του απάντησε:

« Δε βλέπεις; Πετάω αστερίες στην θάλασσα”.

- Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις, του αντιγύρισε ο άνθρωπος. Είναι εκατοντάδες οι αστερίες που πεθαίνουν στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!

Το παιδί τον κοίταξε, του έδειξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του και του είπε:
- Έχει όμως σημασία για αυτόν εδώ!...

Και λέγοντας αυτά τα λόγια πέταξε τον αστερία απαλά μέσα στην θάλασσα.

Ο άνθρωπός μας συνέχισε το δρόμο του, περπατώντας πλάι στους ξεβρασμένους αστερίες.
Λίγο παρακάτω όμως, κάποιοι τον είδαν να κοιτάει κλεφτά γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κι όταν βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος του, έσκυψε μάζεψε έναν αστερία και να τον απίθωσε μαλακά στη θάλασσα...
back to top