Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

ΞΕΡΩ ΝΑ ΛΕΩ "ΟΧΙ"


Το «Ξέρω να λέω ΟΧΙ» είναι ένα βιβλίο πραγματικά μοναδικό που απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους 8 -15 ετών και αναφέρεται σε διάφορους κινδύνους που μπορεί να συναντήσουν μεγαλώνοντας.
Με  πολύ χιούμορ αλλά και την απαραίτητη σοβαρότητα, καθώς και μια πραγματικά υπέροχη εικονογράφηση, τα μαθαίνει να τους αναγνωρίζουν, να τους αποφεύγουν, και να τους αντιμετωπίζουν κατάλληλα. Ενισχύει την αυτοπεποίθησή τους, τα μαθαίνει να κρίνουν καταστάσεις, να βάζουν όρια, και πάνω απ’ όλα να μη γίνονται υποχείριο κανενός.
Οι γονείς των μεγαλύτερων παιδιών θα διαπιστώσουν πως κεφάλαια όπως: ΟΧΙ στους κινδύνους στο διαδίκτυο, ΟΧΙ σε ουσίες που εθίζουν, ΟΧΙ στη σεξουαλική παρενόχληση ανταποκρίνονται σε καίρια θέματα που τους προβληματίζουν. Άλλοι με μικρότερα παιδιά μπορούν να επιλέξουν κεφάλαια όπως: ΟΧΙ στα επικίνδυνα παιχνίδια με φίλους, ΟΧΙ στις προσβολές και τις κοροϊδίες, ΟΧΙ στα νταηλίκια στο σχολείο, για να τα διαβάσουν  και να τα συζητήσουν μαζί.
Τέλος, το «Ξέρω να λέω ΟΧΙ» είναι ένα θαυμάσιο βιβλίο για όλους τους εκπαιδευτικούς που θέλουν να ευαισθητοποιήσουν την τάξη σε θέματα όπως την αποδοχή της διαφορετικότητας, τη σωστή επικοινωνία, την υπεύθυνη και ώριμη συμπεριφορά.


Εκδόσεις Πατάκη
Σειρά: Βιβλία γνώσεων και δραστηριοτήτων
Συγγραφέας: Χριστίνα Ρασιδάκη
Εικονογράφηση: Γιώργος Ναζλής
Σελίδες: 80
Πρώτη έκδοση: Οκτώβριος 2010

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ...



Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θεμέλια βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

Η ιστορία είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλους αυτούς που σώζουν "αστερίες"!!!

Μια μέρα, ένας άνθρωπος περπατούσε στην ακρογιαλιά.
Την προηγούμενη νύχτα είχε προηγηθεί σφοδρή θαλασσοταραχή και η φουσκοθαλασσιά είχε ξεβράσει στην ακτή εκατοντάδες αστερίες.
Κάποια στιγμή είδε ένα παιδί να σκύβει στην άμμο, να σηκώνει κάτι και πολύ απαλά να το πετά μέσα στην θάλασσα.
Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου να πλησιάσει κοντά.
Τότε διαπίστωσε ότι το παιδί μάζευε τους αστερίες και τους ξαναπετούσε στη θάλασσα. Καθώς το παιδί ήταν αφοσιωμένο στο έργο του και δεν τον είχε αντιληφθεί, ο άνθρωπος στάθηκε και το παρατηρούσε για πολλή ώρα .
Ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και η έκφραση του προσώπου του ήταν σφιγμένη από την προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπός μας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του και του φώναξε:

“Καλημέρα! Τι κάνεις εδώ;”


Το παιδί, σταμάτησε για μια στιγμή, κοίταξε τον άνδρα και του απάντησε:

« Δε βλέπεις; Πετάω αστερίες στην θάλασσα”.

- Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις, του αντιγύρισε ο άνθρωπος. Είναι εκατοντάδες οι αστερίες που πεθαίνουν στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!

Το παιδί τον κοίταξε, του έδειξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του και του είπε:
- Έχει όμως σημασία για αυτόν εδώ!...

Και λέγοντας αυτά τα λόγια πέταξε τον αστερία απαλά μέσα στην θάλασσα.

Ο άνθρωπός μας συνέχισε το δρόμο του, περπατώντας πλάι στους ξεβρασμένους αστερίες.
Λίγο παρακάτω όμως, κάποιοι τον είδαν να κοιτάει κλεφτά γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κι όταν βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος του, έσκυψε μάζεψε έναν αστερία και να τον απίθωσε μαλακά στη θάλασσα...

back to top