Ο Τριγωνοψαρούλης, το διαφορετικό ψαράκι που όλοι αγαπούν, είναι
αναγκασμένος να δώσει μάχη με τον ισχυρότερο όλων των βυθών, το Μεγάλο
Καρχαρία.
Μα τι συνέβη;
Μα τι συνέβη;
Fish
Τετάρτη, 4 Φεβρουαρίου 2015
Κυριακή, 1 Φεβρουαρίου 2015
01 Ο Ύμνος του Τριγωνοψαρούλη
Από το CD "Τα τραγούδια του Τριγωνοψαρούλη"
Στίχοι: Βαγγέλης Ηλιόπουλος
Μουσική: Δέσποινα Μπογδάνη-Σουγιούλ
Σάββατο, 22 Νοεμβρίου 2014
Φρικαντέλα, η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα
Πώς μπορεί κάποιος να μισεί τα κάλαντα;
Αυτή η μάγισσα αν και μισητή,
όλα τα παιδιά τρελαίνονται για αυτήν.
Είναι η γνωστή μάγισσα Φρικαντέλα!
Ο Ευγένιος Τριβιζάς αφηγείται στα παιδιά
μια ξεκαρδιστική ιστορία.
Η μάγισσα μεταμορφώνει τα παιδάκια
σε βατραχάκια, σε γατάκια και παπάκια
αλλά αυτά συνεχίζουν ασταμάτητα να
τραγουδούν τα κάλαντα με χάρη.
Έπειτα τους κλέβει τις φωνές...
και η περιπέτεια συνεχίζεται!
Είναι η γνωστή μάγισσα Φρικαντέλα!
Ο Ευγένιος Τριβιζάς αφηγείται στα παιδιά
μια ξεκαρδιστική ιστορία.
Η μάγισσα μεταμορφώνει τα παιδάκια
σε βατραχάκια, σε γατάκια και παπάκια
αλλά αυτά συνεχίζουν ασταμάτητα να
τραγουδούν τα κάλαντα με χάρη.
Έπειτα τους κλέβει τις φωνές...
και η περιπέτεια συνεχίζεται!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ...
Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,Μην τ' αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θεμέλια βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
Η ιστορία είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλους αυτούς που σώζουν "αστερίες"!!!
Μια μέρα, ένας άνθρωπος περπατούσε στην ακρογιαλιά.
Την προηγούμενη νύχτα είχε προηγηθεί σφοδρή θαλασσοταραχή και η φουσκοθαλασσιά είχε ξεβράσει στην ακτή εκατοντάδες αστερίες.
Κάποια στιγμή είδε ένα παιδί να σκύβει στην άμμο, να σηκώνει κάτι και πολύ απαλά να το πετά μέσα στην θάλασσα.
Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου να πλησιάσει κοντά.
Τότε διαπίστωσε ότι το παιδί μάζευε τους αστερίες και τους ξαναπετούσε στη θάλασσα. Καθώς το παιδί ήταν αφοσιωμένο στο έργο του και δεν τον είχε αντιληφθεί, ο άνθρωπος στάθηκε και το παρατηρούσε για πολλή ώρα .
Ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και η έκφραση του προσώπου του ήταν σφιγμένη από την προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπός μας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του και του φώναξε:
“Καλημέρα! Τι κάνεις εδώ;”
Το παιδί, σταμάτησε για μια στιγμή, κοίταξε τον άνδρα και του απάντησε:
« Δε βλέπεις; Πετάω αστερίες στην θάλασσα”.
- Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις, του αντιγύρισε ο άνθρωπος. Είναι εκατοντάδες οι αστερίες που πεθαίνουν στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!
Το παιδί τον κοίταξε, του έδειξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του και του είπε:
- Έχει όμως σημασία για αυτόν εδώ!...
Και λέγοντας αυτά τα λόγια πέταξε τον αστερία απαλά μέσα στην θάλασσα.
Ο άνθρωπός μας συνέχισε το δρόμο του, περπατώντας πλάι στους ξεβρασμένους αστερίες.
Λίγο παρακάτω όμως, κάποιοι τον είδαν να κοιτάει κλεφτά γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κι όταν βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος του, έσκυψε μάζεψε έναν αστερία και να τον απίθωσε μαλακά στη θάλασσα...
