Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

10 + 1 τρόποι να φτιάξω ένα υπέροχο πρωινό για το παιδί μου!

Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει «Tο πρωί τρώγε σαν βασιλιάς, το μεσημέρι σαν άρχοντας και το βράδυ σαν ζητιάνος». Ωστόσο, τα περισσότερα παιδιά, φτάνουν στο σχολείο, πολλές φορές, νηστικά.
Πώς αλήθεια, μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά μας να αγαπήσουν να τρώνε ένα καλό πρωινό που θα τα βοηθήσει στην επίδοσή τους, στο σχολείο; Bάζοντας στην ζωή μας, λίγη φαντασία!
Θρεπτικότατο, νοστιμότατο πρωινό για μικρούς και μεγάλους με γιαούρτι, δημητριακά, φρούτα και ξηρούς καρπούς. Σκέφτεστε κάτι, καλύτερο;
Ψημένα ψωμάκια με ντομάτα λιωμένο τυρί και βρασμένα αυγά. Πενταμόστιμα!
Σουβλάκι από φρούτα. Ακόμα, κι εάν είμαστε βιαστικοί, το παιδί μας μπορεί να το πάρει στο χέρι και να το φάει στο δρόμο για το σχολείο. Μια πανδαισία χρωμάτων, γεύσεων και βιταμινών!
Μπανάνες με γιαούρτι, αμύγδαλα, μαρμελάδα δαμάσκηνο και κεράσια! Πεντανόστιμο!
Ένα ποτήρι με όλο υγεία, για ένα καλό ξεκίνημα της μέρας, με γιαούρτι, φράουλες και δημητριακά! Απολαυστικό!
Μελάτο αυγό! Το ψωμάκι για να βουτάνε τα παιδιά μας, κάνει την αίσθηση και την διαφορά κι ίσως έτσι, να το φάνε όλο!
Αυγά μάτια σαν κλειδαρότρυπα! Όταν επιστρατεύσουμε την φαντασία, ποιος μπορεί να μας αντισταθεί; Κι αν το παιδί μας, αρνείται να φάει παρά υπάρχει χρόνος  μόνο για ένα ποτήρι γάλα;
από
Τουλάχιστον, ας το σερβίρουμε με φαντασία! Κι ας ξεκινήσουμε την μέρα μας με χαρά!
 Για τέλος, ένα ψωμάκι με βούτυρο και μαρμελάδα σε σχήμα κόκκορα! Η ζωή έχει τις γεύσεις  που της δίνουμε!

http://paizoumemazi.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ...



Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θεμέλια βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

Η ιστορία είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλους αυτούς που σώζουν "αστερίες"!!!

Μια μέρα, ένας άνθρωπος περπατούσε στην ακρογιαλιά.
Την προηγούμενη νύχτα είχε προηγηθεί σφοδρή θαλασσοταραχή και η φουσκοθαλασσιά είχε ξεβράσει στην ακτή εκατοντάδες αστερίες.
Κάποια στιγμή είδε ένα παιδί να σκύβει στην άμμο, να σηκώνει κάτι και πολύ απαλά να το πετά μέσα στην θάλασσα.
Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου να πλησιάσει κοντά.
Τότε διαπίστωσε ότι το παιδί μάζευε τους αστερίες και τους ξαναπετούσε στη θάλασσα. Καθώς το παιδί ήταν αφοσιωμένο στο έργο του και δεν τον είχε αντιληφθεί, ο άνθρωπος στάθηκε και το παρατηρούσε για πολλή ώρα .
Ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και η έκφραση του προσώπου του ήταν σφιγμένη από την προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπός μας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του και του φώναξε:

“Καλημέρα! Τι κάνεις εδώ;”


Το παιδί, σταμάτησε για μια στιγμή, κοίταξε τον άνδρα και του απάντησε:

« Δε βλέπεις; Πετάω αστερίες στην θάλασσα”.

- Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις, του αντιγύρισε ο άνθρωπος. Είναι εκατοντάδες οι αστερίες που πεθαίνουν στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!

Το παιδί τον κοίταξε, του έδειξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του και του είπε:
- Έχει όμως σημασία για αυτόν εδώ!...

Και λέγοντας αυτά τα λόγια πέταξε τον αστερία απαλά μέσα στην θάλασσα.

Ο άνθρωπός μας συνέχισε το δρόμο του, περπατώντας πλάι στους ξεβρασμένους αστερίες.
Λίγο παρακάτω όμως, κάποιοι τον είδαν να κοιτάει κλεφτά γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κι όταν βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος του, έσκυψε μάζεψε έναν αστερία και να τον απίθωσε μαλακά στη θάλασσα...

back to top