Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

"Με κοροϊδεύουν στο σχολείο...."

Η σχολική καθημερινότητα αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες. Γονείς, εκπαιδευτικοί και παιδιά καλούνται να ανταπεξέλθουν σε διάφορες συνθήκες. Ένα σημείο που απασχολεί εδώ και χρόνια και θα συνεχίσει να απασχολεί, και σχετίζεται με τις ανθρώπινες σχέσεις  είναι "τα παιδιά που κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά".
Οι περισσότεροι συνηθίζουν να αποκαλούν τα παιδιά "κακά" ή να λένε "σε αυτές τις ηλικίες δεν καταλαβαίνουν ότι πληγώνουν" και διάφορα άλλα. Πόσο διαφορετικά όμως θα ήταν τα πράγματα εάν οι άνθρωποι (εκπαιδευτικοί, γονείς, και λοιποί) έκαναν το εξής απλό: να βάλουν το παιδί στη θέση του άλλου παιδιού 
"σκέψου να ήσουν στη θέση του παιδιού που κοροϊδεύεις. Πώς θα ένιωθες; Θα σου άρεσε; Αν όλοι γελούσαν μαζί σου; "
Τα παιδιά μπορούν να μπουν σε μια τέτοια διαδικασία σκέψης. Ανάλογα με την ηλικία τους διαφοροποιούνται και τα λόγια μας.
Οι εκπαιδευτικοί ειδικά -διότι στο σχολείο συμβαίνουν τα περισσότερα "κρούσματα"- είναι σημαντικό να αφιερώσουν 10 λεπτά, να μιλήσουν σοβαρά και ειλικρινά στους μαθητές για το "πως θα αισθανόμουν εάν αυτό συνέβαινε σε μένα;" Τέτοιες συζητήσεις σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της ομαδικότητας και του συλλογικού πνεύματος κάνουν "θαύματα". Θέλω να πω δηλαδή, πως αντί να μην ασχολούμαστε, ή να αφήνουμε τα παιδιά να λύνουν μόνα τους τις παρεξηγήσεις τους και να λέμε ότι είναι "κακά" σε μικρές ηλικίες, ενισχύουμε τις συμπεριφορές που επαναλαμβάνονται χρόνια τώρα, και μεγαλώνουμε ενήλικες που αδιαφορούν για τον διπλανό τους. Γεγονός που είναι λογικό όταν από τα 6-7 μας κοροϊδεύουμε το συμμαθητή μας και οι μεγάλοι μας δικαιολογούν ή μας μαλώνουν και δεν ασχολούνται και πολύ με το θέμα!
 
Πόσα παιδιά νιώθουν ανασφάλεια και βιώνουν πολλά αρνητικά συναισθήματα εξαιτίας κιλών, γυαλιών, ύψους, χαρακτηριστικών (μύτη, μαλλιά,...) κι ένα σωρό παραγόντων που δεν είναι αυτοί οι οποίοι καθορίζουν αν κάποιος είναι έξυπνος, συμπονετικός, καλός φίλος, ευγενικός, φιλότιμος, και γενικά εάν έχει πολλά θετικά στοιχεία στο χαρακτήρα του.

Σε πολλά παιδιά αυτή η κοροϊδεία και το "δούλεμα" μένουν τραυματικές εμπειρίες και δυσκολεύονται να τις ξεπεράσουν.
 
Ας ενισχύσουμε λοιπόν την ομαδικότητα, την αλληλοβοήθεια και κυρίως την ενσυναίσθηση (δηλαδή το να προσπαθούμε να σκεφτούμε πως νιώθει ο άλλος). 
 
Η αυτοπεποίθηση, η δημιουργία φιλικών σχέσεων, η έκφραση των συναισθημάτων και το ενδιαφέρον για τους άλλους σχετίζονται άμεσα και θετικά όταν η ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ γίνεται μέρος της ζωής των παιδιών.
 
 
Φάνια Βιλλιώτη, Ψυχολόγος

logo maker logo creator

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ...



Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θεμέλια βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

Η ιστορία είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλους αυτούς που σώζουν "αστερίες"!!!

Μια μέρα, ένας άνθρωπος περπατούσε στην ακρογιαλιά.
Την προηγούμενη νύχτα είχε προηγηθεί σφοδρή θαλασσοταραχή και η φουσκοθαλασσιά είχε ξεβράσει στην ακτή εκατοντάδες αστερίες.
Κάποια στιγμή είδε ένα παιδί να σκύβει στην άμμο, να σηκώνει κάτι και πολύ απαλά να το πετά μέσα στην θάλασσα.
Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου να πλησιάσει κοντά.
Τότε διαπίστωσε ότι το παιδί μάζευε τους αστερίες και τους ξαναπετούσε στη θάλασσα. Καθώς το παιδί ήταν αφοσιωμένο στο έργο του και δεν τον είχε αντιληφθεί, ο άνθρωπος στάθηκε και το παρατηρούσε για πολλή ώρα .
Ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και η έκφραση του προσώπου του ήταν σφιγμένη από την προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπός μας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του και του φώναξε:

“Καλημέρα! Τι κάνεις εδώ;”


Το παιδί, σταμάτησε για μια στιγμή, κοίταξε τον άνδρα και του απάντησε:

« Δε βλέπεις; Πετάω αστερίες στην θάλασσα”.

- Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις, του αντιγύρισε ο άνθρωπος. Είναι εκατοντάδες οι αστερίες που πεθαίνουν στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!

Το παιδί τον κοίταξε, του έδειξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του και του είπε:
- Έχει όμως σημασία για αυτόν εδώ!...

Και λέγοντας αυτά τα λόγια πέταξε τον αστερία απαλά μέσα στην θάλασσα.

Ο άνθρωπός μας συνέχισε το δρόμο του, περπατώντας πλάι στους ξεβρασμένους αστερίες.
Λίγο παρακάτω όμως, κάποιοι τον είδαν να κοιτάει κλεφτά γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κι όταν βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος του, έσκυψε μάζεψε έναν αστερία και να τον απίθωσε μαλακά στη θάλασσα...

back to top