Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

8η ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ (ΟΜΑΔΙΚΟ ΣΚΑΚΙ)

Με χαρά σας ενημερώνουμε ότι το  Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012, στους σκακιστικούς αγώνες για ομάδες, που έγιναν στο χώρο των κτιρίων του Σχολείου της Αυγουλέα – Λιναρδάτου η ομάδα του σχολείου μας ανάμεσα στα 32 σχολεία που πήραν μέρος κατέλαβε την 8η θέση!!! 
Σήμερα το πρωί, πριν την προσευχή, η διευθύντριά μας μάς ανακοίνωσε  την πολύ καλή θέση που  πήραμε στη γενική κατάταξη.
Όλοι χειροκροτήσαμε τα παιδιά  που συμμετείχαν!!!
Επίσης ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας, πάντα δίπλα στα παιδιά, έδωσε στους μικρούς σκακιστές και επαίνους συμμετοχής!!!





 
Είμαστε πολύ περήφανοι για τους συμμαθητές μας 
Δήμητρα και Γιάννη  !!!!
Όλοι τους χειροκροτήσαμε!!!! 
ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ!!!!





ΑΝΕΚΔΟΤΑ

Λέει  ο δάσκαλος στον Τοτό στις εξετάσεις:
- Μήπως, παιδί μου, σε στενοχωρεί η ερώτηση;
- Όχι κύριε, μόνο η απάντηση !

Ο νέος σύζυγος στη γυναίκα του:
- Γιατί το κρέας να έχει τόσο παράξενη γεύση;
- Δεν μπορώ να καταλάβω... Το μαγείρεψα όπως έπρεπε και μάλιστα για να μην καεί έβαλα και αντιηλιακό λάδι ! ...

Αναρτήθηκε από στις

1 σχόλιο:

  1. katerina lioliou9 Φεβρουαρίου 2012 στις 5:41 μ.μ.

    ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΑ! ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΕΡΝΕΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΝΙΚΕΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ...



Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θεμέλια βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

Η ιστορία είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλους αυτούς που σώζουν "αστερίες"!!!

Μια μέρα, ένας άνθρωπος περπατούσε στην ακρογιαλιά.
Την προηγούμενη νύχτα είχε προηγηθεί σφοδρή θαλασσοταραχή και η φουσκοθαλασσιά είχε ξεβράσει στην ακτή εκατοντάδες αστερίες.
Κάποια στιγμή είδε ένα παιδί να σκύβει στην άμμο, να σηκώνει κάτι και πολύ απαλά να το πετά μέσα στην θάλασσα.
Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου να πλησιάσει κοντά.
Τότε διαπίστωσε ότι το παιδί μάζευε τους αστερίες και τους ξαναπετούσε στη θάλασσα. Καθώς το παιδί ήταν αφοσιωμένο στο έργο του και δεν τον είχε αντιληφθεί, ο άνθρωπος στάθηκε και το παρατηρούσε για πολλή ώρα .
Ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και η έκφραση του προσώπου του ήταν σφιγμένη από την προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπός μας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του και του φώναξε:

“Καλημέρα! Τι κάνεις εδώ;”


Το παιδί, σταμάτησε για μια στιγμή, κοίταξε τον άνδρα και του απάντησε:

« Δε βλέπεις; Πετάω αστερίες στην θάλασσα”.

- Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις, του αντιγύρισε ο άνθρωπος. Είναι εκατοντάδες οι αστερίες που πεθαίνουν στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!

Το παιδί τον κοίταξε, του έδειξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του και του είπε:
- Έχει όμως σημασία για αυτόν εδώ!...

Και λέγοντας αυτά τα λόγια πέταξε τον αστερία απαλά μέσα στην θάλασσα.

Ο άνθρωπός μας συνέχισε το δρόμο του, περπατώντας πλάι στους ξεβρασμένους αστερίες.
Λίγο παρακάτω όμως, κάποιοι τον είδαν να κοιτάει κλεφτά γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κι όταν βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος του, έσκυψε μάζεψε έναν αστερία και να τον απίθωσε μαλακά στη θάλασσα...
back to top