
"σκέψου να ήσουν στη θέση του παιδιού που κοροϊδεύεις. Πώς θα ένιωθες; Θα σου άρεσε; Αν όλοι γελούσαν μαζί σου; "Τα παιδιά μπορούν να μπουν σε μια τέτοια διαδικασία σκέψης. Ανάλογα με την ηλικία τους διαφοροποιούνται και τα λόγια μας.
Οι εκπαιδευτικοί ειδικά -διότι στο σχολείο συμβαίνουν τα περισσότερα "κρούσματα"- είναι σημαντικό να αφιερώσουν 10 λεπτά, να μιλήσουν σοβαρά και ειλικρινά στους μαθητές για το "πως θα αισθανόμουν εάν αυτό συνέβαινε σε μένα;" Τέτοιες συζητήσεις σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της ομαδικότητας και του συλλογικού πνεύματος κάνουν "θαύματα". Θέλω να πω δηλαδή, πως αντί να μην ασχολούμαστε, ή να αφήνουμε τα παιδιά να λύνουν μόνα τους τις παρεξηγήσεις τους και να λέμε ότι είναι "κακά" σε μικρές ηλικίες, ενισχύουμε τις συμπεριφορές που επαναλαμβάνονται χρόνια τώρα, και μεγαλώνουμε ενήλικες που αδιαφορούν για τον διπλανό τους. Γεγονός που είναι λογικό όταν από τα 6-7 μας κοροϊδεύουμε το συμμαθητή μας και οι μεγάλοι μας δικαιολογούν ή μας μαλώνουν και δεν ασχολούνται και πολύ με το θέμα!
Πόσα παιδιά νιώθουν ανασφάλεια και βιώνουν πολλά αρνητικά συναισθήματα εξαιτίας κιλών, γυαλιών, ύψους, χαρακτηριστικών (μύτη, μαλλιά,...) κι ένα σωρό παραγόντων που δεν είναι αυτοί οι οποίοι καθορίζουν αν κάποιος είναι έξυπνος, συμπονετικός, καλός φίλος, ευγενικός, φιλότιμος, και γενικά εάν έχει πολλά θετικά στοιχεία στο χαρακτήρα του.
Σε πολλά παιδιά αυτή η κοροϊδεία και το "δούλεμα" μένουν τραυματικές εμπειρίες και δυσκολεύονται να τις ξεπεράσουν.
Ας ενισχύσουμε λοιπόν την ομαδικότητα, την αλληλοβοήθεια και κυρίως την ενσυναίσθηση (δηλαδή το να προσπαθούμε να σκεφτούμε πως νιώθει ο άλλος).
Η αυτοπεποίθηση, η δημιουργία φιλικών σχέσεων, η έκφραση των συναισθημάτων και το ενδιαφέρον για τους άλλους σχετίζονται άμεσα και θετικά όταν η ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ γίνεται μέρος της ζωής των παιδιών.
Φάνια Βιλλιώτη, Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.