Κυριακή 10 Απριλίου 2016

ΑΡΒΑΝΙΤΗ ΣΤΕΛΛΑ :ΜΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ (11-4-2016)



Η Στέλλα Αρβανίτη γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Λιχάδος Ευβοίας. Σπούδασε Ιταλική Γλώσσα και Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κάνοντας ένα μέρος των σπουδών της στον Καναδά και στην Μπολόνια της Ιταλίας, ενώ παράλληλα αποφοίτησε από τη Σχολή Διπλωματούχων Ξεναγών του ΕΟΤ.

Από το δημοτικό έγραφε διηγήματα, ποιήματα, παραμύθια, στίχους, θεατρικά και σκετς. Στην Γ΄ Γυμνασίου πήρε έπαινο σε πανελλήνιο διαγωνισμό, στην ποίηση και την πεζογραφία ("Ο ΦΙΛΩΝ"). 

Τον Φεβρουάριο του 2012 το παραμύθι της "Το κυπαρίσσι που έγερνε" πήρε έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Χρυσαλλίδα. 











Το 2014 το παραμύθι "Η ιστορία ενός μικρού ονείρου Καρίμ" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος και πήρε το  Α΄ Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας, Πετρίδειο Ίδρυμα Κύπρου  & Γ΄ Βραβείο σε διαγωνισμό παραμυθιού της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών .



 

2015 : «Τα δάκρυα της ζωής» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος και πήρε το Γ’ Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας, Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών)










Το παραμύθι πάντα έπαιζε και εξακολουθεί να παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη δουλειά της καθώς το έχει εντάξει στις ξεναγήσεις των ελληνικών αλλά και ξένων σχολείων (ελληνικοί μύθοι, συμβολισμοί, θρύλοι και παραδόσεις). 

Τα τελευταία χρόνια έχει παρακολουθήσει σεμινάρια αφήγησης με Έλληνες και ξένους αφηγητές καθώς και σεμινάρια σεναρίου.

Από το 1996 εργάζεται ως διπλωματούχος ξεναγός σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία και κατά καιρούς ως εκπαιδεύτρια στα ΚΕΚ.


Έργα
(2015) Τα δάκρυα της ζωής, Οσελότος
(2014) Η ιστορία ενός μικρού ονείρου, Καρίμ, Οσελότος
(2012) Το κυπαρίσσι που έγερνε, Χρυσαλλίδα


Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ...



Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θεμέλια βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

Η ιστορία είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλους αυτούς που σώζουν "αστερίες"!!!

Μια μέρα, ένας άνθρωπος περπατούσε στην ακρογιαλιά.
Την προηγούμενη νύχτα είχε προηγηθεί σφοδρή θαλασσοταραχή και η φουσκοθαλασσιά είχε ξεβράσει στην ακτή εκατοντάδες αστερίες.
Κάποια στιγμή είδε ένα παιδί να σκύβει στην άμμο, να σηκώνει κάτι και πολύ απαλά να το πετά μέσα στην θάλασσα.
Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου να πλησιάσει κοντά.
Τότε διαπίστωσε ότι το παιδί μάζευε τους αστερίες και τους ξαναπετούσε στη θάλασσα. Καθώς το παιδί ήταν αφοσιωμένο στο έργο του και δεν τον είχε αντιληφθεί, ο άνθρωπος στάθηκε και το παρατηρούσε για πολλή ώρα .
Ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και η έκφραση του προσώπου του ήταν σφιγμένη από την προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπός μας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του και του φώναξε:

“Καλημέρα! Τι κάνεις εδώ;”


Το παιδί, σταμάτησε για μια στιγμή, κοίταξε τον άνδρα και του απάντησε:

« Δε βλέπεις; Πετάω αστερίες στην θάλασσα”.

- Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις, του αντιγύρισε ο άνθρωπος. Είναι εκατοντάδες οι αστερίες που πεθαίνουν στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!

Το παιδί τον κοίταξε, του έδειξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του και του είπε:
- Έχει όμως σημασία για αυτόν εδώ!...

Και λέγοντας αυτά τα λόγια πέταξε τον αστερία απαλά μέσα στην θάλασσα.

Ο άνθρωπός μας συνέχισε το δρόμο του, περπατώντας πλάι στους ξεβρασμένους αστερίες.
Λίγο παρακάτω όμως, κάποιοι τον είδαν να κοιτάει κλεφτά γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κι όταν βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος του, έσκυψε μάζεψε έναν αστερία και να τον απίθωσε μαλακά στη θάλασσα...
back to top