Η αλεπού με την κομμένη ουρά Αισώπου

Για κοίταξε την κυρά Πονήρω, την αλεπού. Δε σου φαίνεται σκεπτική; Ξέρεις γιατί; Γιατί συλλογίζεται τι πονηριά να κάνει πάλι για να βρει έναν καλό μεζέ. Εκεί όμως που περπατούσε ξένοιαστη, χόπ, πιάνεται σε μια παγίδα. Ευτυχώς δεν πιάστηκε ολόκληρη, μόνο η ουρά της, και βάζοντας όλη της τη δύναμη μπόρεσε και λευτερώθηκε. Λαχανιασμένη, έτρεξε και έφτασε στο ποταμάκι. Σαν έσκυψε όμως να πιεί νερό, τι να δει; Η παγίδα της είχε κόψει την ουρά!
- Πω, πω, τι έπαθα, ξεφώνισε. Τι θα γίνω τώρα; Οι άλλες αλεπούδες θα 'χουν την όμορφη φουντωτή ουρά τους κι εγώ θα είμαι κολοβή σα μαϊμού; Κάτι πρέπει να σκεφτώ! Τι να κάνω;
Ξαφνικά της ήρθε μια σκέψη κι άρχισε να τρέχει έξω από όλες τις αλεπουδοφωλιές και να φωνάζει:
- Ελάτε όλες οι αλεπούδες στην πλατεία με τις αγριοκαστανιές, έχω να σας πω σπουδαία νέα.
Και να, σε λίγο, μικρές και μεγάλες αλεπούδες μαζεύτηκαν στην πλατεία.
-Έχω να σας πω ένα σπουδαίο νέο, τους είπε η κυρά Πονήρω. Ανακάλυψα πως η ουρά μας είναι το πιο περιττό μερος από το σώμα μας. Δεν είναι παι καθόλου της μόδας μια αλεπού να 'χει ουρά. Είναι απρέπεια κι εξ άλλου είναι και ένα περιττό βάρος. Γι' αυτό κι εγώ όπως βλέπετε, έκοψα τη δική μου ουρά για να σας δώσω το καλό παράδειγμα. Τρέξτε λοιπόν και κόψτε και σεις τη δικιά σας. Καμία δεν πρέπει να μείνει με ουρά.
Οι αλεπούδες άκουγαν και γύριζαν και κοίταζαν την ουρά τους. Μια όμως απ' αυτές, η πιο έξυπνη, της είπε:
- Αυτά να τα λες αλλού, κυρά Πονήρω. Επειδή, ποιος ξέρει, με ποια απροσεξία σου έχασες την ουρά σου, θέλεις τώρα να μας παρασύρεις και μας να κόψουμε τη δική μας ουρά. Σε καταλάβαμε, πονηρή. Αυτό σε συμφέρει. Μείνε λοιπόν μόνο εσύ κολοβή, κι εμείς με την όμορφη ουρά μας.
Και φύγανε όλες και παρατήσανε μόνη την πονηρή αλεπού να κοιτάζει λυπημένη την κομμένη της ουρά.