Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Τάλως , το πρώτο ρομπότ



Ο Τάλως ήταν μυθικός φύλακας της Κρήτης. Ήταν γιγάντιος, ανθρωπόμορφος και με σώμα από χαλκό. Θεωρείται ως το πρώτο ρομπότ που αναφέρεται στην μυθολογία. Ο Τάλως ήταν ο άγρυπνος φύλακας της Κρήτης, που έκανε το γύρο των ακτών της Κρήτης τρεις φορές τη μέρα και την προστάτευε από τους εχθρούς της.
Κατά μια εκδοχή, ο Θεός της φωτιάς και του Σιδήρου, ο Ήφαιστος (ή και ο Δαίδαλος) έφτιαξε τον Τάλω και τον χάρισε στον Θεό Μίνωα για να φυλάει τη Κρήτη. Άλλη εκδοχή αναφέρει ότι ήταν το δώρο του Δία στην Ευρώπη, η οποία μετά τον χάρισε στον γιο της, το Μίνωα. Επίσης, κάποιοι ιστορικοί πιστεύουν ότι ταλῶς σήμαινε ήλιος στη Κρήτη και ότι ο Τάλως ήταν ηλιακή θεότητα που αργότερα μεταπλάστηκε σε ήρωα.
Ο Τάλως, ίσως φτερωτός, έκανε το γύρο της Κρήτης τρεις φορές την ημέρα για να την προστατεύει από τους εχθρούς της. Όταν έβλεπε άγνωστα πλοία, τους πετούσε τεράστιους βράχους και τα βούλιαζε. Επίσης, σε όσους συναντούσε στη στεριά, τους έκαιγε με την ανάσα του ή πυράκτωνε το χάλκινο σώμα του και τους αγκάλιαζε σφιχτά πάνω του. Ο Πλάτων μάλιστα, αναφέρει ότι είχε το καθήκον να επιτηρεί την εφαρμογή των νόμων, κουβαλώντας τους μαζί του σε χάλκινες πλάκες. Μάλιστα, σύμφωνα με ένα μύθο, κάποιοι Σαρδόνιοι (από τη Σαρδηνία), βρήκαν φρικτό θάνατο στα πυρακτωμένο κορμί του Τάλω. Επειδή ο Τάλως ξεσπούσε σε ειρωνικά γέλια όταν σκότωνε τους εχθρούς τους, έχει μείνει η έκφραση «σαρδόνιο γέλιο», όταν ένας νικητής μιας μάχης ειρωνεύεται τον ηττημένο.
Ο θάνατος του Τάλω προήλθε από τους Αργοναύτες που γύριζαν από την Κολχίδα. Θέλοντας να αποβιβαστούν οι Αργοναύτες στο νησί αντιμετώπισαν τον γίγαντα που τους κρατούσε σε απόσταση. Τότε η Μήδεια, που ταξίδευε μαζί τους, μάγεψε με τα λόγια της τον Τάλω, υποσχόμενή του αθανασία. Έτσι μπόρεσε ο Ιάσωνας να του αφαιρέσει το καρφί στη φτέρνα του που έκλεινε τη μια και μοναδική φλέβα. Από τη φλέβα αυτή έρεε αντί για αίμα, λιωμένο μέταλλο που ονομάζοταν ιχώρ. Άλλη μια αδύναμη εκδοχή αναφέρει ότι τον σκότωσε ο πατέρας του Φιλοκτήτη, Ποίας, χτυπώντας τον με βέλος στο ίδιο μοναδικό αδύνατο σημείο του.
Το χάλκινο ρομπότ συμβολίζει, αφενός την μεγάλη τεχνολογική εξέλιξη της μινωϊκής μεταλλουργίας, αφού οι Μινωΐτες κατάφεραν να φτιάξουν μόνοι τους ένα υπερήρωα από χαλκό. Αφετέρου, ο Τάλως απέδιδε δικαιοσύνη, γεγονός που δείχνει τη μεγάλη σημασία που έδιναν οι Μινωΐτες στο θεσμό αυτό.
talos3http://www.cretanbeaches.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ...



Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θεμέλια βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

Η ιστορία είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλους αυτούς που σώζουν "αστερίες"!!!

Μια μέρα, ένας άνθρωπος περπατούσε στην ακρογιαλιά.
Την προηγούμενη νύχτα είχε προηγηθεί σφοδρή θαλασσοταραχή και η φουσκοθαλασσιά είχε ξεβράσει στην ακτή εκατοντάδες αστερίες.
Κάποια στιγμή είδε ένα παιδί να σκύβει στην άμμο, να σηκώνει κάτι και πολύ απαλά να το πετά μέσα στην θάλασσα.
Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου να πλησιάσει κοντά.
Τότε διαπίστωσε ότι το παιδί μάζευε τους αστερίες και τους ξαναπετούσε στη θάλασσα. Καθώς το παιδί ήταν αφοσιωμένο στο έργο του και δεν τον είχε αντιληφθεί, ο άνθρωπος στάθηκε και το παρατηρούσε για πολλή ώρα .
Ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και η έκφραση του προσώπου του ήταν σφιγμένη από την προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπός μας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του και του φώναξε:

“Καλημέρα! Τι κάνεις εδώ;”


Το παιδί, σταμάτησε για μια στιγμή, κοίταξε τον άνδρα και του απάντησε:

« Δε βλέπεις; Πετάω αστερίες στην θάλασσα”.

- Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις, του αντιγύρισε ο άνθρωπος. Είναι εκατοντάδες οι αστερίες που πεθαίνουν στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!

Το παιδί τον κοίταξε, του έδειξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του και του είπε:
- Έχει όμως σημασία για αυτόν εδώ!...

Και λέγοντας αυτά τα λόγια πέταξε τον αστερία απαλά μέσα στην θάλασσα.

Ο άνθρωπός μας συνέχισε το δρόμο του, περπατώντας πλάι στους ξεβρασμένους αστερίες.
Λίγο παρακάτω όμως, κάποιοι τον είδαν να κοιτάει κλεφτά γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κι όταν βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος του, έσκυψε μάζεψε έναν αστερία και να τον απίθωσε μαλακά στη θάλασσα...

back to top