Κυριακή 15 Μαρτίου 2020
Σάββατο 14 Μαρτίου 2020
Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020
Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020
Η ΑΛΥΣΙΔΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ( Ταινία μικρού μήκους των ΕΚΤΑΣΤΕΡΙΩΝ 2014-15)
"Η αλυσίδα της βίας" είναι μια ταινία μικρού μήκους που δημιούργησαν τα
ΕΚΤΑΣΤΕΡΙΑ 2014-15 μαζί με τη δασκάλα τους Νατάσα Τόμπρου και την
πολύτιμη βοήθεια της πληροφορικού Νατάσας Παπαδοπούλου (Μοντάζ, βίντεο)
στα πλαίσια του e-Twinning έργου μας με το ΔΣ Γαλάτιστας Χαλκιδικής:
"Εγώ κι εσύ γινόμαστε ... εμείς! Για έναν κόσμο ειρηνικό , χωρίς βία και ρατσισμό. Delete στον ηλεκτρονικό εκφοβισμό"
Τη μουσική την έγραψε η κα Κατερίνα Κώτη, η μουσικός του σχολείου μας, σε συνεργασία με τον κο Θάνο Καλοδούκα και σε στίχους των παιδιών!
Η χρήση της είναι ΜΟΝΟ για εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Ποιες είναι οι αιτίες της βίας;
Τα παιδιά μας γεννιούνται βίαια;
Είμαστε εμείς κρίκοι της αλυσίδας της βίας; Μπορούμε , αλήθεια να την σπάσουμε; Εσύ τι λες;
"Εγώ κι εσύ γινόμαστε ... εμείς! Για έναν κόσμο ειρηνικό , χωρίς βία και ρατσισμό. Delete στον ηλεκτρονικό εκφοβισμό"
Τη μουσική την έγραψε η κα Κατερίνα Κώτη, η μουσικός του σχολείου μας, σε συνεργασία με τον κο Θάνο Καλοδούκα και σε στίχους των παιδιών!
Η χρήση της είναι ΜΟΝΟ για εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Ποιες είναι οι αιτίες της βίας;
Τα παιδιά μας γεννιούνται βίαια;
Είμαστε εμείς κρίκοι της αλυσίδας της βίας; Μπορούμε , αλήθεια να την σπάσουμε; Εσύ τι λες;
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ
ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΚΤΑΣΤΕΡΙΑ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ!!!
ΤΟ ΗΧΗΡΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ( Ταινία των ΕΚΤΑΣΤΕΡΙΩΝ 2014-15)
"Το ηχηρό χαμόγελο της διαφορετικότητας" είναι η απάντηση των ΕΚΤΑΣΤΕΡΙΩΝ 2014-15 και της δασκάλας τους Νατάσα Τόμπρου. Το βίντεο δημιουργήθηκε με την πολύτιμη βοήθεια της πληροφορικού Νατάσας Παπαδοπούλου (Μοντάζ, βίντεο) στα πλαίσια του e-Twinning έργου μας με το ΔΣ Γαλάτιστας Χαλκιδικής:
"Εγώ κι εσύ γινόμαστε ... εμείς! Για έναν κόσμο ειρηνικό , χωρίς βία και ρατσισμό. Delete στον ηλεκτρονικό εκφοβισμό"
Η χρήση της είναι ΜΟΝΟ για εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Είναι κακό να είσαι διαφορετικός;
Πώς πρέπει να απαντήσω σε αυτούς που με φέρνουν σε δύσκολη θέση με τα λόγια τους;
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ
ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΚΤΑΣΤΕΡΙΑ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ...
Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,Μην τ' αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θεμέλια βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
Η ιστορία είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλους αυτούς που σώζουν "αστερίες"!!!
Μια μέρα, ένας άνθρωπος περπατούσε στην ακρογιαλιά.
Την προηγούμενη νύχτα είχε προηγηθεί σφοδρή θαλασσοταραχή και η φουσκοθαλασσιά είχε ξεβράσει στην ακτή εκατοντάδες αστερίες.
Κάποια στιγμή είδε ένα παιδί να σκύβει στην άμμο, να σηκώνει κάτι και πολύ απαλά να το πετά μέσα στην θάλασσα.
Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου να πλησιάσει κοντά.
Τότε διαπίστωσε ότι το παιδί μάζευε τους αστερίες και τους ξαναπετούσε στη θάλασσα. Καθώς το παιδί ήταν αφοσιωμένο στο έργο του και δεν τον είχε αντιληφθεί, ο άνθρωπος στάθηκε και το παρατηρούσε για πολλή ώρα .
Ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του και η έκφραση του προσώπου του ήταν σφιγμένη από την προσπάθεια.
Κάποια στιγμή ο άνθρωπός μας αποφάσισε να κάνει αισθητή την παρουσία του και του φώναξε:
“Καλημέρα! Τι κάνεις εδώ;”
Το παιδί, σταμάτησε για μια στιγμή, κοίταξε τον άνδρα και του απάντησε:
« Δε βλέπεις; Πετάω αστερίες στην θάλασσα”.
- Δεν έχει νόημα αυτό που κάνεις, του αντιγύρισε ο άνθρωπος. Είναι εκατοντάδες οι αστερίες που πεθαίνουν στην αμμουδιά. Δεν έχει σημασία αυτό που κάνεις!
Το παιδί τον κοίταξε, του έδειξε τον αστερία που κρατούσε στο χέρι του και του είπε:
- Έχει όμως σημασία για αυτόν εδώ!...
Και λέγοντας αυτά τα λόγια πέταξε τον αστερία απαλά μέσα στην θάλασσα.
Ο άνθρωπός μας συνέχισε το δρόμο του, περπατώντας πλάι στους ξεβρασμένους αστερίες.
Λίγο παρακάτω όμως, κάποιοι τον είδαν να κοιτάει κλεφτά γύρω του μήπως τον βλέπει κανείς κι όταν βεβαιώθηκε πως ήταν μόνος του, έσκυψε μάζεψε έναν αστερία και να τον απίθωσε μαλακά στη θάλασσα...
